فیض کاشانی » شوق مهدی » غزلیات » شمارهٔ ۹۰

خدای عزّوجل کارساز بنده‌‏نواز!

مهمّ ما به قدوم ولیّ خویش بساز!

به دست خویش اسیریم فکک الاسرا

میان خلق غریبیم ای غریب‌نواز

جماعتی که ز ابلیس برده‌‏اند گرو

به مکر و حیله و کبر و حسد به رمز و لماز

به اهل علم شبیهند در میان عوام

زنند دم ز حقیقت به نزد اهل مجاز

همه اثیم و زنمیند، خیر را منّاع

نمیم را همه مشّاء بری‏ء را همّاز

نماز را همه دشمن هماز را همه دوست

نیاز را همه کاره ز بس رعونت و ناز

به اهل دین همه با قتل و قمع همراهند

که تا به فسق و ستم دست و پا کنند دراز

مهیمنا تو به زودی امام را بفرست

که تا رهد دل ارباب دین ز سوز و گداز

چو او ظهور کند اولین مطیع منم

چرا که در ره تسلیم می‌‏کنم پرواز