همام تبریزی » رباعیات » شمارهٔ ۵۵

بادا چو کمان قامت اعدای تو کوز

پیچیده در او غم فراوان چون توز

بر دشمن ناقصت مضاعف بادا

اندوه تو بر دلم ز مکر مهموز