همام تبریزی » رباعیات » شمارهٔ ۴۰

گفتی غم عشقت همه کس می‌داند

این راز گشاده‌ای بدان می‌ماند

ما راز ترا فاش نکردیم ولی

اشک است که چون آب فرو می‌خواند