همام تبریزی » غزلیات » شمارهٔ ۲۱۰

ز بهر تو باید مرا زندگانی

که شیرین‌تری از زمان جوانی

جهان با حضور تو خوش می‌نماید

مباد از تو خالی که جان جهانی

زمان با وجود تو گوید زمین را

که اکنون تو روشن‌تر از آسمانی