کمال خجندی » رباعیات » شمارهٔ ۲۷

هرگز نکشیدم آن سر زلف بخم

چون دال بدست خویش الا بقلم

تا ابروی تو نون و دهانت میم است

چشمم ز خیال هر دو باشد پرنم