قدسی مشهدی » ساقی‌نامه » بخش ۲۴

به مغرب ازان مهر شد زردچهر

که از خاک مشرق زمین زاد مهر

ز دریا چو شد قطره‌ای بی‌نصیب

نپاید بسی، بس که باشد غریب

ازان شمع افراخت بالای خود

که پا برنمی‌دارد از جای خود

مرنجان غریب دل‌افسرده را

که مردی نباشد لگد مرده را

مرا بود در ملک خود جای گرم

به مهرم دل نیک و بد بود نرم

نبودم دل‌آزرده از هیچ‌کس

به کام دلم بخت می‌زد نفس

همه کار و بارم سرانجام داشت

دلم طایر عیش در دام داشت

به دل تخم غربت نمی‌کاشتم

صدف‌وار، جا در گهر داشتم

نمی‌کرد طبعم هوای سفر

نبودم هوایی برای سفر

زهی طالع و بخت ناارجمند

که قسمت ز ایران به هندم فکند

مرا آنچنان بخت در آب راند

که آخر به خاک سیاهم نشاند

شکایت ندارم ز هندوستان

به جانم ز بی‌مهری دوستان

مرا بارالها به ایران رسان

به درگاه شاه خراسان رسان

به جایی ازان آستانم مبر

که باشد صدف، جای امن گهر

ندانسته‌ام قدر کالای خویش

پشیمانم از عزم بی‌جای خویش

وطن هم ز حرمان من گشته داغ

مبادا ز بلبل تهی، صحن باغ

نیابی به گلشن گل و لاله‌ای

که گوشی ندارند بر ناله‌ای

ز گلشن چو بیرون رود عندلیب

شود گوش گل از نوا بی‌نصیب

پریشان بود بی‌شکن زلف یار

چمن بی‌طراوت بود بی بهار

برازنده گوشوارست گوش

خم از باده آید به جوش و خروش

وطن را دل از غربتم گشت داغ

ز روغن دهد روشنایی چراغ

به سامان نماند تهی گشته کاخ

ثمرگر نباشد، چه حاصل ز شاخ

چراغ تن از نور جان روشن است

ز آیینه آیینه‌‌دان روشن است

نگه‌دار در خانه خویش، جای

نگین در نگین‌دان بود خوش‌نمای

من ناتوان را مبین خوار و زار

به مژگان بود دیده را اعتبار

به روی خراشیده من مبین

که زیب نگین‌خانه باشد نگین

اگر بیش اگر کم، رضایم رضا

مرا شکر نعمت نگردد قضا

ز ایران به هندوستان آمدم

به امّید گوهر به کان آمدم

به دست آمد از بخت، آن گوهرم

که در هند، حسرت به ایران خورم!

قفس زآهن و مرغ بی بال و پر

به گلشن که از ما رساند خبر؟

دریغا که عنقاست یک آشنا

که از من به ایران رساند دعا

الهی تو دردم به درمان رسان

مرا بار دیگر به ایران رسان

به وصل خراسان دلم شاد کن

ز هند جگرخوارم آزاد کن

سزاوار بخت‌ارجمندی نیم

همین عیب من بس، که هندی نیم

درین ملکم اعزاز و اکرام هست

مرا هم به قدر هنر، نام هست

چنان بر خود از ذوق بالیده‌ام

که چون نغمه در تار گنجیده‌ام!

مرا شعر تر از وطن رخت بست

گهر زآب خود شوید از بحر، دست

به من بی‌کسی راست ربط قدیم

ز بطن صدف گوهر آمد یتیم

توطّن کسی را که در طوس نیست

بر اوقات خویشش جز افسوس نیست

گر از خار، گل را به خنجر زنند

ازان به که چینند و بر سر زنند

جدایی ز پروردگان است سخت

بود کنده پای دهقان، درخت

دو چشم امیدم به ره گشته چار

که قاصد کی آید ز یار و دیار

کسی کز می انتظارست مست

به آواز پایی دهد دل ز دست

درین تنگنا، رستن از قید به

چو آواز نی می‌جهم از گره

به صورت غریبم، به معنی غریب

به شاه غریبان رسم عنقریب

فلک زود آسود از مهر، زود

چه افسرده بوده‌ست این مشت دود

به عزت، بنای که را برفراخت؟

که آخر به خواری خرابش نساخت

که را برد طالع به چرخ برین؟

که آخر نینداختش بر زمین

کسی را که بالا برد روزگار

رساند به گردونش از راه دار

ز گردون تهی دار پهلو، تهی

که پهلو ندارد به این فربهی

مدار فلک را رها کن، رها

که بی دانه ننشسته این آسیا

نکرد آسمان خانه‌ای را بنا

که آخر ندادش به سیل فنا

چه رنگین بنا این چمن راست یاد

که چون برگ گل رفته حسنش به باد

عمارت مکن خانه زرنگار

درین خاک، تخم خرابی مکار

چه عالی بناهای نیکوسرشت

که شد خاک و دهقان در آن دانه کشت

بسی خانه باید ز بنیاد کند

که تا گردد ایوان قصری بلند

ز حرص افکنی بر بنایی شکست

که گردی ازان بر تو خواهد نشست

نمود فلک را نباشد قرار

بود رنگ فیروزه ناپایدار

جهانت بود گر به زیر نگین

بود عاقبت از جهان‌آفرین

بسی نام کاین گنبد لاجورد

به سنگ مزار از نگین نقل کرد

بسی عالم‌آرا به چرخ کبود

چو خورشید بررفت و آمد فرود

نبینی درین بوستان یک گیاه

که ننشسته باشد به خاک سیاه

چنان بی‌ثبات است این بوستان

که سبقت کند بر بهارش خزان

درختی نبینی ز نو یا کهن

که از باد صرصر نیفتد ز بُن

کسی میوه کام ازین بوستان

نچیده به کام دل دوستان

اگر پخته این میوه، گر نارس است

ز برچیدنی‌هاش، دامن بس است

درین بوستان برگ سبزی نخاست

که باد خزانش به زردی نکاست

درین بزم، شمعی نشد سرفراز

که در سرفرازی نبودش گذاز

برو تکیه بر جاه دنیا مکن

که آن برکند نخلت آخر ز بُن

درین بوستان، لاله گر نیست داغ

چرا برنکرد از ته دل، چراغ

تو را کرده گلبن پر از گل کنار

به نیک و بد بوستانت چه کار

چه کارت به نخل بلندست و پست

مکن ارّه شاخی که خواهد شکست

درین بوستان، دل مده جز به خار

خریداری گل به بلبل گذار

به زرق و ریا، لاله این چمن

عصا و ردا کرده جزو بدن

به گلشن نماند ازان پایدار

که بخشیده گل عمر خود را به خار

سر زلف سنبل به جز پیچ نیست

به جز تاب در روی گل هیچ نیست

کجا لاله را برفروزد چراغ؟

نباشد اگر در میان، پای داغ

دماغی ندارد بنفشه مگر؟

که با گل کند بی‌دماغانه سر

به سنبل درین بوستان هم‌فنیم

پریشان‌دماغان این گلشنیم

گل از هفته‌ای بیش بر بار نیست

ولی شاخ یک روز بی خار نیست

چمن با بهار و خزان کرده خو

که این شستشو داده، آن رُفت‌ورو

درین گلستان، جای آرام نیست

سحر گر شکفتش گلی، شام نیست

ز گلشن همینم خوش افتاده است

که از راستی، سرو آزاده است

تو را راستی از کجی وارهاند

نگویی که از رستگاری چه ماند

اگر راستی، جز پی دل مرو

که پیکان بود تیر را پیشرو

بود راست، ره، مرد آگاه را

گر افعی نه‌ای، کج مرو راه را

مکش از ره راست پا، کان خوش است

کجی در سر زلف خوبان خوش است

به طبعم کجا فکر کج آشناست

بود راست‌رو آب در جوی راست

ز فانوس بر شمع گردد عیان

که محفل بود تنگ بر راستان

به مقصد مکن راست‌رو گو شتاب

دهد بوسه پای چپ اول رکاب

به دنیا مزن دست زاندازه بیش

مکن طوق گردن قوی بهر خویش

فزون عمرت از ترک دنیا شود

کشد رشته قد، چون گره وا شود

تردد مکن بهر میراث‌خوار

تویی ضامن رزق، یا کردگار؟

کنی عمر صرف و نداری الم

غمینی چو دانگی شد از کیسه کم

پی ناخوشی تا کی این خودکشی؟

همانا که در زحمتی از خوشی

ز دست تهی نالی و کیسه پر

اگر مستحقی، زکاتش بخور

به زر، بت‌پرستیت ازان نقش بست

که هر زرپرستی بود بت‌پرست

برای جدل چاره‌ای کن نکو

که چاک گریبان گذشت از رفو

بسی جامه از چرم در بر کنی

که یک چرم صندوق، پر زر کنی

عبث پاسبان را میفکن به رنج

به از اژدهایی تو در پاس گنج