قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۶۱۳

محروم ز وصل یار بودن تا کی

نومید و امیدوار بودن تا کی

بی نشئه، گل خمار چیدن تا چند

بی وعده در انتظار بودن تا کی