قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۵۶۱

در غربتم استخوان چو نی نالیده

کاهیده نشاط و محنتم بالیده

محروم ز ارض طوس صحرای دلم

دشتی‌ست ز سیل غربتم مالیده