قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۵۵۲

آوازه من به هند و روم افتاده

من خود به کدام مرز و بوم افتاده

هر سو که رود، ستارگان کوچه دهند

این اختر بخت من چه شوم افتاده