قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۵۵۰

آن کز پی عارفان دین برگشته

پیوسته چو پرگار رود سرگشته

در سینه، دلی که خالی از معرفت است

تخمی‌ست که زیر خاک ابتر گشته