قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۵۱۹

چون غنچه خراب گردم از خندیدن

پژمردگی‌ام چو گل بود در چیدن

از تابش دل، تن ضعیفم شده است

این رشته زبون‌تر شود از تابیدن