قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۵۱۴

تا کی سخن معرفت انشا کردن؟

وز چهره راز، پرده بالا کردن

آن را که بود سینه پر از گوهر راز

بی‌صرفه بود لب چو صدف واکردن