قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۴۹۵

هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم

بندد به سلاسل تموّج، پایم

همچون نی نودمیده، ایام نهد

بندی هر روز تازه بر اعضایم