قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۴۹۱

از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم

گه تکیه به عفو بخشش‌اندیش کنم

امّید و هراس در دلم یکسانند

یا رب تو بگو کدام را بیش کنم