قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۴۸۷

چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم

این بس بود از ساده‌دلی ماحصلم

کز رقعه ساده عزیزان چمن

چون غنچه ز برگ گل بود پر، بغلم