قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۴۵۴

تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ

از جود، شود فیض‌رسان کی دلتنگ؟

هر دانه که بهره‌ای ازو می‌یابند

یا تخم شود به خاک، یا نرم به سنگ