قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۴۵۳

آن را که رسد کدورتی از افلاک

گر مصدر فیض است، ندارد زان باک

هر دل که غباری بودش خالی نیست

دهقان نکند دانه بی‌مغز به خاک