قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۴۴۰

گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش

کو سیل عدم که بر کند از جایش؟

هرگاه که لقمه‌ای گره شد به گلو

ناچار خورند آب بر بالایش