قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۴۱۵

ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس

از گفت و شنید عاشقی بس کن، بس

عاشق نبود خانه‌طلب، ور نه چرا

پروانه نشد مقید دام و قفس؟