قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۳۳۶

گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود

کی جاهل را ملال مفهوم شود

آشفتگی طبع چه داند جاهل

شب، تیرگی آب چه معلوم شود