قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۳۱۱

دل را به دعای تو صد امید بود

با لطف تو چشم ثمر از بید بود

گر پیروی تو می‌کنم، معذورم

شک نیست که صبح، پیر خورشید بود