قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۸۸

نزدیکان را گر چو چراغ افروزند

در بزم وصال و هم ملال اندوزند

پیراهن فانوس شود تیره ز دود

هرچند که از برای نورش دوزند