قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۷۲

بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند

تا سلسله اشک مرا بگسستند

خون بود میان دل و چشمم عمری

مردم به میان آمده خون را بستند