قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۷۱

بر سینه خود به عاریت نیش مبند

الماس به دل بیشتر از ریش مبند

چون آتش اگر سوختنت داعیه نیست

چون شمع، به رشته شعله بر خویش مبند