قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۶۵

دل گر لمعات اختر خود داند

کی مهر بتان را هنر خود داند

پرهیز کند ز صورت بی‌معنی

گر آینه قدر جوهر خود داند