قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۶۱

هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد

در آینه نیز عکس گویا می‌شد

بیماری را کسی نمی‌دید به خواب

هر بی‌پدری اگر مسیحا می‌شد