قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۴۵

هر ذات مگو به ذات جاوید رسد

هر سایه کجا به سایه بید رسد

در پرتو مهر، ذره گردد موجود

اما نتواند که به خورشید رسد