قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۴۲

ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد

زان سان که تویی، کس آنچنان نشناسد

آن را که امیدی تو، نباشد نومید

آن را که بهاری تو خزان نشناسد