قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۳۸

واعظ، نفست ز می خمار انگیزد

دود از دل و جان خاکسار انگیزد

از من بگذر، کدورت دل بگذار

کز رفتن دی، زمین بخار انگیزد