قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۱۷

قدسی که غم عشق تو بنیادش برد

جز یاد تو هرچه بود از یادش برد

روزی که نشد صرف تو عمرش، هدرست

هر گل که نچید باغبان، یادش برد