قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۱۶

کو عشق که عُجب خودپرستی ببرد؟

کو نیستی‌ای که ذوق هستی ببرد؟

کو جلوه قامتی از آن سرو بلند

کز همت پست، عیب پستی ببرد؟