قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۱۱

در زشت و نکو، زمانه دستی دارد

هر ره که بود، بلند و پستی دارد

بی زخم جفا، گشایش کار مجوی

هرجا که گلی‌ست، خاربستی دارد