قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۰۸

دامان مرا اشک، پر انجم دارد

وز خون دلم، دیده تنعم دارد

حاصل، که چو سنگ آسیا، چرخ مرا

سرگشته برای رزق مردم دارد