قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۱۹۲

آن را که دلش به شادی از راه افتد

از ناخن غم، کار به دلخواه افتد

از چاه، به قلاب برون می‌آرند

هرگاه که دلو آب در چاه افتد