قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۱۹۱

گر کار به رندان قدح‌نوش افتد

در عذر گنه، دل ز ره هوش افتد

دلگرمی طاعت رود از اشک ریا

از آب فسرده، دیگ از جوش افتد