قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۱۹۰

از باده عشق، هرکه بیهوش افتد

تا روز جزا واله و مدهوش افتد

عاشق به ملامت نکند ترک ز عشق

کی بحر به آب سرد از جوش افتد؟