قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۱۵۵

در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست

در محفل وصل بیم و امید یکی‌ست

روزن متعددش نماید، ورنه

روشن بود این که نور خورشید یکی‌ست