قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۶

با آن که ز بیداد تو بایست گریست

درویش نزد آه که این ظلم ز چیست

هرچند که تیغ برنمی‌آرد مرد

چون سینه زنی به تیغ، تقصیر ز کیست؟