قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۹

وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست

آن گوشه‌نشینی تو از لنگی توست

عارف که زد از شناخت ای صوفی، دم

رنگین‌تر از آن دعوی بی‌رنگی توست