قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۲

تا مهر تو در سینه صد چاک نشست

گردی ز حسد بر دل افلاک نشست

پیوست به تن، ز جان چو بگذشت غمت

این تیر ز صید جست و در خاک نشست