قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۰

هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست

حرص و هوست جوان و اعضا پیرست

تقصیر تو هیچ است که با عفو کریم

تقصیرش اگر نام کنی، تقصیرست