قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۶

از گریه و درد دیده را کی خطرست؟

تاریکی چشم من ز جای دگرست

عمری‌ست که عکس یار دور از نظرست

این آینه را غبار ازان رهگذرست