قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۶

از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است

وز شوق چه گویم، از ادا معلوم است

از بس که به کوچه تو آیم شب و روز

بی‌طاقتی‌ام ز نقش پا معلوم است