قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۶۸

هرچند کمال آدمی بسیارست

فیض از دگری خواستنش در کار است

بی شمع و چراغ، خانه روشنگر

تاریک بود، چه شد که روشنکارست