قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۳۴

ای تشنه فیض تو چه دریا چه سراب

امید به توست خلق را در همه باب

در دنیا، بس که مهربان همه‌ای

هر طایفه‌ات می‌کند از خویش حساب