ظهیر فاریابی » رباعیات » شمارهٔ ۶۲

ای دوست،قلم بر سخن دشمن کش!

وندر شب تاریک می روشن کش!

دیوانگیا، خیز و سر از جیب برآر!

عقلا، بنشین و پای در دامن کش!