ظهیر فاریابی » رباعیات » شمارهٔ ۳۶

گه شانه زبان در خم گیسوت کشد

گه آینه روی سخت در روت کشد

سرمه که بود که آید در چشمت؟

یا وسمه که او کمان ابروت کشد؟