ظهیر فاریابی » رباعیات » شمارهٔ ۳۱

گر یک نفست ز زندگانی گذرد

مگذار که جز به شادمانی گذرد

زنهار که سرمایه ملکت ز جهان

عمری است چنان کش گذرانی گذرد