ظهیر فاریابی » قصاید » شمارهٔ ۳۱

شرح غم تو لذت شادی به جان دهد

شکر لب تو طعم شکر وادهان دهد

طاوس جان به جلوه درآید زخرمی

گر طوطی لبت به حدیثی زبان دهد

شمعی ست چهره تو که هر شب ز نور خویش

پروانه عطا به مه آسمان دهد

خلقی ز پرتو تو چو پروانه سوختند

کس نیست کز حقیقت رویت نشان دهد

زلفت به جادوی ببرد هر کجا دلی ست

وانگه به چشم و ابروی نامهربان دهد

هندو ندیده ام که چو ترکان جنگجوی

هرچه آیدش بدست به تیر و کمان دهد

جز زلف و چهره تو ندیدم که هیچکس

خورشید را زظلمت شب سایه بان دهد

مقبل کسی بود که چو خورشید عارضت

هجرانش تا به سایه زلفت امان دهد

گر در رخم بخندی بر من منه سپاس

کان خاصیت همی رخ چون زعفران دهد

ماییم و آب دیده که سقای کوی دوست

ده مشک از این متاع به یک تای نان دهد

وقت است اگر لب تو به عهد مزوّری

بیمار عشق را شکر و ناردان دهد

و آن بخت کو که عاشق رنجور قوتی

با این دل ضعیف و تن ناتوان دهد؟

وان طاقت از کجا که صدایی ز درد دل

در بارگاه خسرو خسرو نشان دهد

فریاد من ز طارم گردون گذشت و نیست

امکان آنک زحمت آن  آستان دهد

نه کرسی فلک نهد اندیشه زیر پای

تا بوسه بر رکاب قزل ارسلان دهد

در موضعی که چون دم روح القدس ز باد

نصرت همای رایت او را روان دهد

تیغش ز کله سر بی مغز دشمنان

نسرین چرخ را چو همای استخوان دهد

در برگ‌ریز عمر عدو صرصر اجل

نوروز را طبیعت فصل خزان دهد

اطراف باغ معرکه را تیغ آب رنگ

از خون کشته رنگ گل ارغوان دهد

تر دامنی دشمنش از روی خاصیت

رنگ از برون جوشن و برگستوان دهد

راه نجات بسته شود بر زمین چنانک

مرگ از حذر نشان به ره کهکشان دهد

هر سرگرانیی که کند خصم او به عمر

بازوش وقت حمله به گرز گران دهد

ای خسروی که حفظ تو از راه اهتمام

گوگرد را  زصولت آتش امان دهد

هر جا که رایت از در تدبیر در شود

تقدیر بر وساده حکمش مکان دهد

پیرند چرخ واختر وبخت تو نوجوان

آن به که پیر دولت خود با جوان دهد

فرّ همای سلطنت آن را بود به حق

کش حکم تو به سایه چتر آشیان دهد

هرآهنی که بر سر چوبی کنند راست

چون رُمح تو چگونه قرار جهان دهد ؟

اعجاز موسوی نبود هرکجا کسی

چوبی شعیب وار به دست شبان دهد

صد قرن بر جهان گذرد تا زمام ملک

اقبال در کف چو تو صاحب قران دهد

در رزم رستمی تو و در بزم حاتمی

گردون تو را عنان و قدح بهر آن دهد

با بحر برزنی چو به پیشت قدح نهد

وز مهر کین کشی چو به دستت عنان دهد

هر کو چو تیغ با تو زبان آوری کند

قهرت جواب او به زبان سنان دهد

در گرد بارگاه تو کیوان شب یتاق

تا روز بوسه بر قدم پاسبان دهد

شاها خلایق از تو عزیز و توانگرند

درویشیم سزد که به دست هوان دهد؟

پوشیده زُهره جامه زربفت و مشتری

محتاج خرقه ای است که بر طلیلسان دهد

در عهد چون تو شاهی کز فضله سخات

هر روز چرخ راتب دریا و کان دهد

شاید که بعد خدمت یکساله در عراق

نانم هنوز خسرو مازندران دهد؟!

تا آسمان چو کسوت شب را رفو کند

گاه از شهاب سوزن و گه ریسمان دهد

بادی چنانک کسوت عمر تو را قضا

یک سر طراز مملکت جاودان دهد