کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۷۹۰

پیوسته کنی تو از غم من شادی

چندانکه من از بندگیت آزادی

پس تو هم گله کنی و من آزادی

شاگرد که ای بتابد ین استادی؟